Και τι να προλάβουν να μελετήσουν οι άνθρωποι μέσα σε πέντε μέρες από την κατάθεση ως τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας; Αναγκαστικώς θα ακολουθήσουν τον δρόμο που χάραξε, κατά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Ψηφίζει ο δούλος του κόμματος κατά τη γραμμή του κόμματος, ως κανονικός αόμματος. Κατά τα λοιπά, οι βουλευτές υποτίθεται ότι είναι, κατά το Σύνταγμα, εκπρόσωποι του έθνους και ότι ψηφίζουν κατά συνείδηση. Εμένα μου λες;
Ως προς την ουσία αυτού του νομοθετικού τέρατος, αξίζει να σταθούμε για σήμερα σε δύο μόνο σημεία. Στα επιδόματα τέκνων και τις απεργίες.
Το πρώτο αποδεικνύει πόσο υποκριτές είναι αυτοί που μας κυβερνούν. Διότι με τα λόγια κόπτονται υπέρ της «κοινωνικής πολιτικής», για την οποία τάχατες έχουν «αριστερή ευαισθησία». Αλλά τα έργα τους όζουν μονεταριστικού νεοφιλελευθερισμού, που ξεπερνά τα πρότυπα του θατσερισμού, διότι επιπίπτουν, με άγριες περικοπές, κατά των επιδομάτων των πολυτέκνων. Σε μια χώρα που έχει ανάγκη κινήτρων για αύξηση των γεννήσεων, καθώς αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα.
Το δεύτερο βεβαιώνει «του λόγου το αληθές», ότι η ελληνική «για πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση, στηρίζεται μετά πάθους από τους πιο νεοφιλελεύθερους και συντηρητικούς πολιτικούς και μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, διότι ακριβώς είναι η μόνη που μπορεί να ψαλιδίζει δικαιώματα του «εργατικού κινήματος» και αυτό να το επιδεικνύει ως αριστερή πολιτική.
Ξεκαθαρίζω βεβαίως ότι, όπως επί χρόνια γράφω, προσωπικώς ουδόλως αντιτίθεμαι στη διάταξη που προβλέπει ότι η κήρυξη των απεργιών δεν μπορεί να γίνεται από μειοψηφίες γενικών συνελεύσεων. Δεν αλλάζω άποψη, επειδή ενδεχομένως αυτό είναι αρεστό σε κάποιους. Το να αποφασίζει σχετικώς το 50% συν μια ψήφο, των ταμειακώς εντάξει μελών ενός σωματείου, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Εκείνο που μου γυρίζει τα έντερα είναι η υποκρισία των δηλώσεων που το συνοδεύουν, όταν οι κυβερνώντες κάνουν μια ακόμη «κωλοτούμπα». Οπως εκείνο το «δεν είναι αυτό που θα θέλαμε εμείς» του Τσακαλώτου.
Φτάνει πια τόση υποκρισία. Σας γνωρίσαμε. Δεν ξεγελάτε κανέναν, εκτός από την προ πολλού εξευτελισμένη «αριστερή» σας συνείδηση.
Γ. Π. Μασσαβέτας
